Er is niet één reden waarom mensen pleegouder worden. De verhalen van onze pleegouders laten zien hoe divers hun achtergrond en motivatie zijn. Deze keer vertelt pleegmoeder Mirjam waarom zij pleegouder is geworden en wat dit voor haar betekent.

Mirjam is kraamverzorgster en komt daardoor bij veel mensen thuis. Ze zag dat de verzorging niet bij alle gezinnen goed gaat, waardoor bij haar de gedachte ontstond om pleegouder te worden. “Dat wilde ik graag gaan doen als ik de mogelijkheid hiervoor zou hebben en de juiste partner tegen zou komen. Dat laatste is erg belangrijk, want alleen is het niet op te brengen. De ouders van mijn man hadden ook een pleegkind, dus hij was positief toen ik met het idee kwam. Toen we getrouwd waren, zijn we dan ook vrij snel begonnen met pleegzorg.”

Kwetsbare kinderen een plekje in de maatschappij bieden

Zorgen voor anderen is iets wat Mirjam en haar man voldoening geeft. “Dat zit in onze genen, denk ik. Iets voor een ander kunnen betekenen geeft me voldoening. Het is mooi als je het goed hebt en dat kunt delen met andere mensen.” Pleegzorg geeft haar het gevoel dat ze iets bereikt, maar het gaat met hele kleine stapjes. “Voor de kinderen ben je iemand die regels maakt, waardoor ze echt niet altijd blij met je zijn. Dus je moet het zoeken in kleine dingetjes. Ik vind het mooi om een bijdrage te leveren, zodat ze straks zo stevig mogelijk de maatschappij ingaan als wij niet meer voor ze zorgen. Dat is namelijk een flinke uitdaging als je een beperking hebt.”

Momenteel heeft Mirjam drie pleegkinderen, waarvan twee broer en zus zijn. Deze kinderen komen van ouders met een beperking. “Voor ons voelt dat fijner, omdat we een zwak hebben voor mensen met een beperking. We willen hen graag helpen, omdat we het verdrietig vinden als ze hun kind niet zelf kunnen opvoeden. Voor de ouders voelt het vaak niet alsof ze worden geholpen, want ze willen hun kinderen graag bij henzelf houden. Dat maakt het pleegouderschap uitdagend.”

Menselijke aanpak van WSGV maakt het verschil

In eerste instantie had Mirjam voor de pleegkinderen met een andere pleegzorgorganisatie te maken, maar wel met een voogd van William Schrikker. “Die voogd was ontzettend aardig. Toen we voor onze andere pleegkinderen met voogden van een andere organisatie te maken kregen, merkten we veel verschil. Toen wisten we dat we voor pleegzorg naar William Schrikker Gezinsvormen moesten overstappen. Zij hebben mensen in dienst die goed met de problematiek rondom een beperking om kunnen gaan. We merkten dat ze menselijker zijn. Ze kijken bijvoorbeeld naar wat wel mogelijk is, doordat ze meer inzicht in deze groep mensen hebben. Bovendien weten ze goed welke wegen te bewandelen en lijntjes te leggen rondom de zorg voor kinderen met een beperking. Dat maakt voor ons veel verschil.”

Meer lezen?

Wil om de maand ervaringsverhalen zoals deze ontvangen in je mailbox? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief!