Kim en John hebben een bijzonder gezin. Ze hebben twee biologische dochters van 12 en 11 jaar en twee pleegzoons van 8 en 4 jaar oud. Bovendien bieden ze ook nog crisisopvang voor baby’s. Een mooi voorbeeld van hoe pleegouderschap ook mogelijk is als je al een gezin hebt. Maar hoe doen ze dat en wat zijn hun ervaringen? Kim vertelt erover.
“Pleegzorg was voor ons in eerste instantie een optie voor als we zelf geen kinderen zouden kunnen krijgen. Uiteindelijk hebben we twee biologische dochters gekregen, maar pleegzorg bleef ons trekken. Er zijn tenslotte heel veel kinderen die een thuis zoeken. We begonnen met crisispleegzorg toen onze dochters 3 en 2 jaar oud waren,” vertelt Kim.
Crisispleegzorg is altijd anders en onverwacht
Crisispleegzorg is heel ad hoc en best pittig om mee te beginnen. Toch past dat goed bij Kim en John. “We vinden het heel erg leuk, omdat het altijd anders is. Het kan zomaar zijn dat over een uur de telefoon gaat en ik er een kind bij krijg. Dat onverwachte en het telkens leren kennen van andere mensen trekt ons wel. We begonnen met de woorden ‘We gaan crisisopvang doen en dan blijft er geen één.’ Dat is toch anders gelopen. Onze twee pleegzoons zijn via crisisopvang bij ons gekomen en toch gebleven. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan.”
Pleegzorg en zeker crisispleegzorg is een ware ontdekkingsreis. “In het begin zijn we erg zoekende geweest welke leeftijden bij ons kerngezin passen. Uiteindelijk zijn we tot de conclusie gekomen dat baby’s het best bij ons gezin passen. We hebben nu twee crisisplekken voor baby’s beschikbaar. Voor de andere kinderen voelt een baby’tje niet als een gevaar of een indringer. Het is eigenlijk alleen maar gezellig als er zo’n kleintje bij komt.”
Rekening houden met elkaar zodat iedereen zich thuis voelt
Door rekening te houden met de andere gezinsleden, past crisispleegzorg goed bij het gezin. “Eigenlijk proberen we alles zo normaal mogelijk te doen. Bijvoorbeeld bezoeken van biologische ouders horen er voor ons gewoon bij. Als het veilig is, mogen de ouders bij ons thuis komen. Het is fijn voor ze als ze zien waar hun kind woont. We zijn ook heel open naar onze kinderen over hun achtergrond en waarom de pleegkinderen bij ons wonen. Aan het einde van een plaatsing gaan we ook in gesprek met de kinderen. We vragen hoe het voor ze was en of ze door zouden willen gaan of stoppen. Het moet ook voor hen wel leuk blijven.
Het is uitdagend om ervoor te zorgen dat iedereen zich thuis voelt. Onze kinderen hebben allemaal een ander karakter. John en ik verdelen het wel eens, zodat het ene kind met mij en het andere met hem op stap gaat. We proberen af te wisselen, zodat er activiteiten en contacten voor de verschillende leeftijden en interesses zijn. Daar hoort het hebben van één op één tijd met ons ook bij. John en ik verdelen de zorg voor het gezin. Hij werkt fulltime, dus doordeweeks zijn overdag alle klussen voor mij. In de avonden werk ik nog een paar uurtjes. Dat doe ik om er even uit te zijn en andere mensen te ontmoeten en te spreken. Het is belangrijk om af en toe even buiten de bubbel van het gezin te zijn.”
Leren van ervaringen als pleegouder
Wat Kim aan aspirant pleegouders wil meegeven is om na een plaatsing niet bang te zijn om terug te kijken en aanpassingen te doen. “Wij hebben in het begin geëxperimenteerd met de leeftijden van de pleegkinderen die bij ons binnenkwamen. We hebben achteraf wel eens moeten zeggen dat we het niet hadden moeten doen, omdat het voor niemand leuk was. Daardoor hebben we geleerd om nee te zeggen als een kind buiten ons aanbod valt. Ik denk dat het niet erg is om je wensen aan te passen, maar dat het juist voor iedereen heel goed is om te evalueren en daarop voort te gaan. Pleegzorgwerkers kunnen hierbij heel belangrijk en steunend zijn, want daar kun je veilig je verhaal doen zonder gelijk afgeschoten te worden. Dat helpt om door te zetten. Voor pleegouders is het ook belangrijk om geduld te hebben. Dat begint al als je op de wachtlijst staat, want het kan echt een tijdje duren voordat er een match is met een kind. Met de kinderen moet je ook geduld hebben. Je krijgt er geen gebruiksaanwijzing bij, dus het is altijd uitproberen welke tactiek helpend is.”
Ondanks de uitdagingen blijft crisispleegzorg voor Kim en John een mooie toevoeging aan hun gezin. “Soms hoop ik dat we weer gebeld worden voor een plaatsing. Het is dubbel, want het betekent ook dat er een kindje is waarmee het niet goed gaat. Maar de reuring en dynamiek van een nieuw kindje in ons gezin, vinden we heel fijn.”
Meer ervaringsverhalen lezen?
Wil je meer ervaringsverhalen lezen? Meld je dan vrijblijvend aan voor onze tweemaandelijkse nieuwsbrief met ervaringsverhalen van o.a. pleegouders en pleegkinderen.
