Eerst kwamen twee broertjes, daarna een meisje en toen nog een. Daarmee was het gezin van pleegouders Milou en André wel compleet. Alhoewel… Milou verheugt zich al op de komst van partners en eventuele kleinkinderen. “Gezellig!”  

Kian was 3 jaar oud toen hij samen met zijn broertje Rico(1 jaar) bij Milou Vedder en André Panis (nu 54 en 57 jaar) werd ondergebracht. De jongens verbleven op dat moment apart van elkaar in crisispleeggezinnen. André en Milou hadden zich ongeveer een jaar eerder aangemeld voor pleegzorg. Eigenlijk eerst voor één kind, maar twee tegelijk, ach, dat kon ook wel. “In ieder geval wilden we graag langdurige pleegzorg en liefst jonge kinderen, onder de zes jaar oud.” En ze mochten ook een beperking hebben:“Dat past bij ons en dat kunnen wij wel aan, dachten wij”, aldus het tweetal. Daarom hadden ze zich aangemeld bij William Schrikker, in plaats van bij de ‘gewone’ pleegzorg.

Toen de jongste van de broertjes naar de basisschool ging, was er tijd en ruimte voor nog een kind. Dat werd Romy, ze was 1 jaar oud. Maar ja, één meisje en twee jongens… da’s geen mooi evenwicht, vonden André en Milou, dus kwam er vrij vlot nog een meisje bij: Kayla van bijna drie. “Zij was bóós in het begin, dat weet ik nog heel goed”, zegt Kian. Hij is inmiddels 20 en woont evenals zijn broer al zeventien jaar in het gezin. Romy(14) is er dertien jaar en Kayla(13) kwam tien jaar geleden als laatste. Haar boosheid verdween snel. Al probeert Kian haar als een echte oudere broer tijdens het gesprek de hele tijd op de kast te jagen, ze blijft vriendelijk lachen. “Dat was vroeger wel anders, dan ging ze stampvoetend naar boven”, zegt Kian.

Echt een thuis

De sfeer in het gezin is warm en vrolijk, eigenlijk net als het huis, dat sfeervol en gastvrij is. Echt een heerlijke plek om thuis te komen, vinden ze alle zes. “We mogen dit pand ook nooit verkopen van de kinderen”, zegt Milou. “Dit is voor hen veel meer dan een huis, het is echt een thuis, de plek waar ze voor het eerst veilig waren, ze een nieuwe start konden maken.”

Vlak voor de komst van Kayla stopte Milou met haar werk om er meer voor de kinderen te zijn. “En omdat ik ze niet kon missen. Helemaal in het begin van de pleegzorg dacht ik nog: ik mag me niet te snel hechten. Je weet maar nooit, straks moeten ze weer weg. Tsja, dat lukte nog geen week, toen hield ik al zielsveel van ze!”

Inmiddels zijn Kian en Rico inmiddels op een leeftijd (18-plus) dat zij niet meer onder pleegzorg vallen. Geen punt voor Milou en André: “Ze mogen hier allemaal net zolang blijven wonen als ze zelf willen, graag nog heel lang zelfs.”

Lintje

Waardering krijgen ze zeker. Dat bleek onlangs toen Milou en André met een smoesje naar een bijeenkomst werden gelokt. Daar kregen ze tot hun grote verrassing dat ze benoemd werden tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau, vanwege hun enorme verdiensten als pleegouders van Kian, Rico, Romy en Kayla. ‘Voor het bieden van een liefdevol thuis voor kwetsbare kinderen en het op een respectvolle wijze onderhouden van de contacten met de biologische ouders. Voor alle geleverde inspanningen, die soms best zwaar vallen, en dat al zeventien jaar lang’, aldus de toelichting bij de uitreiking van de lintjes.

De koninklijke onderscheiding was aangevraagd door vier medewerkers van William Schrikker Pleegzorg, de pleegzorgwerkers die Milou en André al die tijd om beurten over de vloer kregen. “De eerste jaren, tot de middelbareschooltijd, waren die bezoekjes van de pleegzorgwerkers vooral heel gezellig”, zegt André. “We hadden geen problemen te bespreken. Later speelden er toch wel af en toe wat zaken die wat meer aandacht vroegen. Maar in principe regelden we altijd alles zelf. De scholen, de sporten, bezoekjes aan de ouders, alles. En heel soms was het ook wel handig dat je bij pleegzorg zat, dan gaan dingen weleens wat sneller.”

Wil je meer ervaringsverhalen lezen? Schrijf je dan in voor onze tweemaandelijkse nieuwsbrief!

Contact met biologische ouders

Kian ziet zijn biologische vader en moeder heel af en toe, zo’n één keer per jaar. “Het is echt heel confronterend, ze leven in een totaal andere wereld dan ik. Mijn moeder is zwakbegaafd en mijn vader is verslaafd en dakloos.” Rico heeft momenteel helemaal geen contact. De biologische ouders van Romy komen bij André en Milou thuis op bezoek en Kayla heeft één keer per maand een ontmoeting met haar biologische ouders, een uurtje met elk afzonderlijk, want evenals de ouders van de andere drie kinderen zijn ze gescheiden.

Net als Kian, Rico en Romy, ziet Kayla André en Milou als haar papa en mama. Onderling voelen ze zich broers en zussen. “Ik heb ook niet elke maand zin om op bezoek te gaan, maar als ik niet kom, is het niet leuk voor mijn moeder… en het zijn toch mijn ouders”, zegt Ilayda. Al zit ze bij William Schrikker Gezinsvormen, zij heeft, net als de drie andere kinderen in het gezin, geen beperking. Haar biologische moeder daarentegen is licht verstandelijk beperkt.  Alle vier volgen momenteel een opleiding, gaan naar sportclubs, doen aan muziek, hebben bijbaantjes en dromen over de toekomst. Milou: “De kinderen mogen zelf kiezen wat ze willen doen. Wij bieden ze mogelijkheden aan. We zijn aan pleegzorg begonnen met het idee dat we kinderen die dat nodig hebben, ruimte en aandacht geven.”

Meer ervaringsverhalen lezen?

Wil je meer ervaringsverhalen lezen? Meld je dan vrijblijvend aan voor onze tweemaandelijkse nieuwsbrief met ervaringsverhalen van o.a. pleegouders en pleegkinderen.