Pleegmoeder Priscilla was sceptisch toen haar pleegzorgwerker voorstelde om Video Interactie Begeleiding (VIB) samen met Sherborne samenspel in te zetten voor haar driejarige pleegdochter Lena. Ongemakkelijk leek het haar, dat gedoe met een camera. En dan op beelden terugzien wat ze allemaal verkeerd deed. ‘Nee dankjewel’, was het antwoord.
Maar de onrust en vluchtigheid van Lena namen toe. Ze gilde, deed andere kinderen pijn en hierdoor was het moeilijk om de verbinding met haar aan te gaan. Haar pleegouders gunden Lena meer rust, en wilden haar helpen zich te kunnen uiten naar hen toe. Toen durfden zij het tóch aan en kwam Evelien voor de begeleiding bij hen over de vloer. Mét die gevreesde camera dus. Deze werd in de ruimte opgesteld en gericht op het gebied waar de speelse activiteiten werden aangeboden aan het kind en de pleegouder. Doordat de begeleider meespeelde, voelde het minder gekunsteld voor de deelnemers.
Ontdekkingstocht
Bij de eerste opname werd meteen duidelijk dat Lena heel gespannen was. De oefeningen die door de video-interactiebegeleider werden aangeboden, konden haar niet allemaal bekoren. Liever hield zij nog even zelf de regie. Maar op korte momentjes kon ze zichzelf toevertrouwen aan de volwassenen, die haar op het kleed door de kamer mochten slepen en jonassen. Doordat haar pleegmoeder haar emotie benoemde en haar dichtbij haar hield als het moeilijk werd, nam de spanning af. Lena’s voorkeur met spelen bleek uit te gaan naar ruw en wild. De uitdaging zat erin, om dit af te wisselen met rust en zachte bewegingen.
Gedurende de vijf opnames en terugkijkmomenten kreeg Priscilla steeds meer inzicht in hoe Lena aangaf dat ze haar nodig had. En wat zij kon doen om het leven even voor haar te vertragen om de nodige rust, structuur en uitleg te geven. Zo werden momenten die voorheen moeilijk en stressvol waren, momenten die elke keer weer zorgden voor bevestiging van hun band en het vertrouwen in elkaar. De oefeningen werden vertrouwd voor Lena, en zij kon zich steeds wat meer overgeven, wetende dat ze ten allen tijden terug kon naar de veiligheid van haar pleegmoeder als het te spannend werd. Van daaruit kon ze dan weer door met haar ontdekkingstocht.
Bevestiging
Als we Priscilla nu spreken over het traject, zegt ze: “Als ik nu naar Lena kijk, heeft ze zoveel meer rust dan voorheen. VIB+Sherborne heeft voor mij inzichtelijk gemaakt hoe ik haar kan helpen ‘landen’. Ik zie nu dat Lena dingen voelt en ervaart met haar lichaam, terwijl ze er vroeger aan voorbij denderde. Ze kan nu bijvoorbeeld alleen naar haar slaapkamer gaan en zich terug trekken, zelf rust nemen wanneer ze dat nodig heeft. Ik heb op mijn beurt weer geleerd haar de zekerheid te bieden dat ik er altijd ben, ook als ze me even niet dichtbij heeft. Ook ben ik me zoveel bewuster geworden van mijn eigen handelen naar mijn pleegdochter toe.”
Ze zou het echt andere pleegouders aanraden om dit traject te doen: “Je speelt samen, en ziet direct welk effect jouw handelen heeft op haar zijn. Samen plezier beleven en samen leren, versterkt de onderlinge band en werkt door lang nadat de VIB-er is vertrokken. Lena kan nu haar gevoelens uiten zonder te gaan gillen, ze vertelt wat er aan de hand is. Ze heeft echt een stap voorwaarts gemaakt in haar ontwikkeling, en ik ook. Ze is makkelijker te corrigeren en te sturen. De tijd dat we samen iets doen beleven we intensiever, waardoor zij daarna voldoende opgeladen is om even zelf te gaan spelen. Met VIB+Sherborne ervaren heb ik bevestiging gekregen dat ik heel veel dingen al goed deed, en deze alleen maar hoefde uit te bouwen.”
Meer ervaringsverhalen lezen?
Wil je meer ervaringsverhalen lezen? Meld je dan vrijblijvend aan voor onze tweemaandelijkse nieuwsbrief met ervaringsverhalen van o.a. pleegouders en pleegkinderen.
