“We kunnen ons nu niet meer voorstellen zonder de kinderen te leven en doen dan ook alles samen”, zegt Lorie, 51 jaar oud en werkzaam als begeleidster in de gehandicaptenzorg. Samen met haar vrouw Siet zorgt ze langdurig voor drie pleegkinderen en hebben ze twee crisisplaatsingen. Siet, 58 jaar oud, runt het huishouden en zorgt voor de kinderen wanneer Lorie aan het werk is. Ze hebben bewust voor deze verdeling gekozen, zodat er altijd een ouder thuis is voor de kinderen.  

“Wij doen het voor het kind en niet voor onszelf” 

Zowel Siet als Lorie waren al pleegouder voordat ze elkaar ontmoetten en zijn nu samen pleegouderschap. “Het is ons leven. We weten niet beter vanuit onze jeugd. We zijn allebei opgegroeid in pleeggezinnen en vinden het belangrijk dat elk kind een veilige plek heeft,” zegt Lorie. “We doen het voor het kind en niet voor onszelf”, zegt Siet. “We krijgen vaak de vraag: hoe doen jullie dat? Pleegkinderen zijn tijdelijk, dus je moet ze ook weer laten gaan. ‘Ik zou dat niet kunnen’, hoor je wel eens. Het lijkt bijna alsof wij geen emoties hebben en niet verdrietig zijn als het kind weer vertrekt. Natuurlijk laten we ook een traan, maar vanaf het begin weten we al dat het tijdelijk is”, aldus Siet. 

Lorie: “Ik vind dat een kind bij de ouders of familie hoort op te groeien, maar als dit niet kan omdat het kind anders in gevaar is, dan moet er worden ingegrepen. Als ik niet door de jeugdbescherming uit huis was geplaatst, zou ik hier nu niet zijn”, zegt Lorie. “Mijn biologische moeder was alcoholist en als ik door haar was opgevoed, ben ik bang dat ik hetzelfde pad zou hebben bewandeld.”  

Siet: “Als pleegouder maak je het verschil door de kinderen een rustige opvoedomgeving en veiligheid te bieden. Deze kinderen gaan zich op school verschuilen, omdat ze bijvoorbeeld geen brood in hun broodtrommel hebben voor de lunch of geen kinderen mogen/kunnen uitnodigen om bij hen thuis te spelen. Vaak hebben de kinderen veel meegemaakt, waardoor het hen aan stabiliteit ontbreekt. Als pleegouders zorgen wij voor de kinderen, in plaats van dat zij voor hun ouders moeten zorgen, en zo kunnen zij weer kind zijn.” 

5 kinderen, 2 vrouwen 

Lorie en Siet  voeden samen vijf pleegkinderen op. Beiden zijn eerder getrouwd geweest met een man, dus als iemand weet wat het verschil is tussen het opvoeden als lesbisch stel of als heterostel, dan zijn zij het wel. “Wij merken geen verschil tussen het opvoeden van een kind met een man of met een vrouw”, zeggen ze lachend. “We doen eigenlijk alles samen.” “Nou”, zegt Siet, “aan het begin gebeurde het regelmatig dat ik een kledingoutfit voor de kinderen klaarlegde en dat Lorie het niet mooi vond, of dat Lorie kleding klaarlegde en dat ik het niet mooi vond. We hebben allebei een andere smaak. Dit zorgde voor discussies. Misschien is dat het enige verschil, mannen maken zich hier misschien net iets minder druk over dan vrouwen,” zegt Siet lachend. Inmiddels weten ze van elkaar wat de ander wel of niet mooi vindt.” Lorie: “als ik bijvoorbeeld schoenen moet kopen, weet ik nu wel met wat voor soort schoenen ik wel en niet thuis kan komen.”  

Siet: “Of je nu een heterostel, homostel of lesbisch stel bent, heeft toch helemaal niets met de pleegkinderen te maken? Ja, natuurlijk trekken we veel bekijks wanneer we naar een camping gaan of iets anders leuks doen met de kinderen. Ze zien eerst vijf kinderen de auto uitstappen en daarna twee vrouwen, maar we hebben er nooit hinder van ondervonden. De kinderen ook niet.” Lorie: “De kinderen hebben vaak niet eens door dat ze bij een getrouwd stel komen. Ze komen naar mensen toe en komen hier tijdelijk wonen. Na een tijdje komen ze erachter dat we getrouwd zijn en dan vragen ze: ‘Zijn jullie verliefd?’ Wij zeggen dan ja. We doen er niet geheimzinnig over.” 

Meer ervaringsverhalen lezen?

Wil je meer ervaringsverhalen lezen? Meld je dan vrijblijvend aan voor onze tweemaandelijkse nieuwsbrief met ervaringsverhalen van o.a. pleegouders en pleegkinderen.