Berthina, haar man en hun pleegkind Quincy vormen samen een schippersgezin. Berthina, “Wij zijn nu een maand aan wal. Wij hebben ons eigen schip verkocht, die ligt nu voor de keuring. Dan varen we van maandag t/m vrijdag. Een keer per 2 weken hebben wij het bezoekmoment met de biologische ouders van Quincy.”
“Wij gaan altijd naar de ouders toe. Dan ga ik alleen van het schip af of samen met mijn partner en dan doe ik het bezoekmoment. Eerst was dit in een openbare bibliotheek en nu in een peuterspeelzaal. Dat is echt ideaal. Ik heb hierom gevraagd omdat Quincy begint met lopen en in een peuterspeelzaal is er speelgoed waar hij mee kan spelen. Verder heb ik wekelijks appcontact met de moeder en ik houd een fotoboekje bij. Hij heeft recent zijn eerste stapjes gezet. Dit heb ik gefilmd en met de moeder gedeeld. Dit is het minste wat ik voor haar kan doen. Zo’n klein gebaar maar voor de moeder zo groot, zegt Berthina.”
Het stel was 7 jaar getrouwd toen zij te horen kregen dat zij geen kinderen kunnen krijgen. “Mijn man zag adoptie niet zitten, dus toen zei ik, dan lijkt het mij echt heel mooi om pleegouder te worden.” Het schippersgezin heeft met verschillende pleegzorgorganisaties contact gehad. Continue werden zij afgewezen omdat zij schippers zijn. Ondanks de lange zoektocht zijn zij erg blij dat zij de samenwerking zijn aangegaan met William Schrikker Gezinsvormen. Berthina, “Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit ook wel mooier vind, ik zorg namelijk niet alleen voor het kind, maar ik help ook de biologische ouders bij de opvoeding. De biologische moeder heeft echt alle vertrouwen in mij, ziet mij ook als een soort tante of zus. Ik vind de zorg eromheen, dus niet alleen voor het kind, maar ook de ouders, heel mooi.”
Het gezin is erg te spreken over hoe het tot nu toe gaat, ondanks hun bijzondere woonsituatie denken zij al na over een tweede kind in de toekomst. “Natuurlijk is het voor ons wel even wikken en wegen, hoe moeten we dit goed doen? Het is al een aantal keren voorgekomen dat het bezoek is afgezegd door de biologische ouders of dat de kraan van het schip kapot is en hierdoor kan de auto dan niet eraf. Ik vind het dan heel vervelend, maar ik kan er niets aan doen en moet dan het bezoekmoment annuleren. Wij varen in Nederland, België, Duitsland en Frankrijk als ik dus vier uur terugvaar en vervolgens het bezoekmoment niet doorgaat, is dat vervelend. Dus nu stuurt de pleegzorgwerker van tevoren een berichtje naar de voogd om te vragen of het doorgaat of dat ik op het schip kan blijven, aldus Berthina.”
Quincy is nu 1,5 jaar en dus nog niet leerplichtig, maar over een paar jaar is het zover. Om een weloverwogen beslissing te maken hebben de pleegouders vooraf hier al over geïnformeerd. “Ik wil niet dat mijn kind naar het internaat gaat, want dat is vrij normaal voor schipperskinderen. Schipperskinderen mogen tot 6 jaar aan boord blijven, door ze groep 1 en 2 zelf les te geven. En dan kan hij af en toe naar een schippersschool of een andere basisschool wanneer wij aan wal zijn of thuis. Daarna moet Quincy wel naar een basisschool vanaf groep 3. Stel dat ik er eerder al constateer dat hij echt de basisschool nodig heeft, dan blijf ik aan wal zodat hij naar de basisschool kan. Dan krijgen wij weer een ander schema omdat dan alleen mijn man vaart.”
Aan aspirante pleegouders wil Berthina graag het volgende meegeven. “Het zijn van pleegouders is geen belemmering in je leven maar een stukje verrijking. Als wij het kunnen als schippers, dan kunnen anderen dit ook. Het is een stukje aanpassen, maar het past er altijd bij.”
(Naam van Quincy is gefingeerd.)
Meer ervaringsverhalen lezen?
Wil je meer ervaringsverhalen lezen? Meld je dan vrijblijvend aan voor onze tweemaandelijkse nieuwsbrief met ervaringsverhalen van o.a. pleegouders en pleegkinderen.
