Welkom in het gezellige en warme gezinshuis Haggenburg, gerund door het stel Tamara en Dennis Haggenburg. Samen zorgen zij voor vijf tienermeiden in Uden, maar het huis heeft ruimte voor zes meiden. Op dit moment worden er dan ook al gesprekken gevoerd om misschien binnenkort een nieuw gezinslid bij hun thuis te verwelkomen.

Vakantie

Het gezin is deze zomer voor het eerst met zijn allen op vakantie geweest. “Het was de eerste keer dat wij gingen kamperen. De vakantie was echt heel mooi. Wij hebben alles rustig met elkaar opgebouwd. Het leek net alsof wij dit al vaker hebben gedaan. Mensen die ons daar ook zagen gaven ook aan dat zij het mooi vinden om te zien hoe wij met elkaar zo bezig zijn. Die dachten dat wij met twee dochters en wat vriendinnen op vakantie waren, aan het einde van de week kwamen zij er achter dat het toch anders in elkaar zit,” vertelt Tamara.

Eén week voor de vakantie heeft het gezin een nieuwe meisje mogen verwelkomen. Zij ging ook meteen mee op vakantie. Tamara: “Ze woonde nog maar net bij ons en wij gingen voor het eerst met een caravan en tentjes op vakantie. Twee meiden hadden een eigen slaapcabine in de tent en mijn biologische dochter en gezinshuisdochter, zij zijn goede vriendinnen, hadden samen één tent en dit nieuwe meisje die kwam erbij. Dus zij moesten meteen met zijn drieën in een tent. Mijn dochter gaf toen aan dat zij toch wel haar privacy miste, dus toen hebben wij een tentje erbij gekocht, met 2 losse slaapcabines en zo had iedereen toch een eigen plekje. Voor de meiden is het belangrijk om een eigen plekje te kunnen hebben waar zij zich terug kunnen trekken en dat hebben we toen zo opgelost.”

Gezinshuis Haggenburg

Tamara: “Onze dochter was vijf jaar toen wij ons na meerdere miskramen realiseerden dat het niet lukte om nog een kindje te krijgen. Wij hebben toen gekeken naar adoptie maar dat was geen optie. Toen dachten wij, we hebben plek in huis en in ons leven en de liefde om te geven, dus waarom bieden wij een kindje geen plekje via pleegzorg?

Wij hebben een half jaar een jongen bij ons thuis gehad via een andere pleegzorg organisatie. Hij had heel veel traumatische dingen meegemaakt, maar dit was niet tijdens de gesprekken naar voren gekomen. Dit was voor hem niet fijn en voor ons ook heel lastig om mee om te gaan. Na enkele maanden vluchtte onze dochter na school naar boven omdat zij zo min mogelijk bij hem in de buurt wilde zijn. Het gaf te veel druk op het gezin en na een half jaar hebben wij besloten dat hij niet bij het gezin past. Wij vonden het heel jammer en dachten dat pleegzorg ook geen optie meer voor ons was. Maar wij hebben vrienden met pleegkinderen en wij zagen bij hen hoe mooi het was en hoe goed het ging. Zij hadden al meerdere pleegkinderen in huis gehad, die inmiddels ook al ouder waren en nog steeds bij hen kwamen en dat wilden wij ook. Tijdens gesprekken met hen ging het toch weer kriebelen en zijn wij hierover in gesprek gegaan met onze gezinsbegeleider.”

Tamara: “Tijdens deze gesprekken met onze gezinsbegeleider realiseerden wij ons dat wij op zoek waren naar vervanging van onze kinderwens. Wij moesten dit loslaten, want het zou nooit ons eigen kind zijn en het was belangrijk dat wij ons dit realiseerden en ons focusten op het bieden van een veilige thuisbasis aan een kind. Wij wilden nog steeds iets betekenen voor kinderen die een plekje nodig hebben en hebben het toen nog een keer geprobeerd. Dit keer kregen wij eerst een meisje van 15 in ons huis en dit ging heel goed, dit was net zo mooi zoals wij ons voorgesteld hadden. Zij keerde vervolgens terug naar haar ouders en toen kregen wij weer een nieuwe meisje in ons huis, ook een tiener. Dat ging ook zo goed, dat wij hadden aangegeven voor nog een meisje zorg te willen dragen. Maar het duurde te lang voordat wij een aanbod kregen. Wij besloten daarom om verder te kijken.

Door mijn werk met mensen met een licht verstandelijke beperking had ik al ervaring met deze doelgroep, om deze reden hebben wij gekozen voor WSGV. Onze vorige pleegzorgaanbieder vond het geen fijn idee dat wij met een andere pleegzorg organisatie de samenwerking aan gingen, maar voor ons voelde dit goed. Bij de WSGV was het een warm bad, het klikte meteen. Wij voelden ons op ons plek. Wij kregen meer kinderen in huis en onze dochter was er ook heel erg blij mee, dit voelde gewoon goed. Toen dacht ik, dit vind ik zo mooi en het gaat zo goed. Kan ik niet alleen dit blijven doen? Wij waren op onderzoek uit gegaan, maar kwamen er niet heel gauw achter hoe. Maar op een dag had mijn man gedroomd over gezinshuis.com. Wij zijn dit gaan onderzoeken en zijn vervolgens het gesprek aangegaan met WSGV en toen is het balletje gaan rollen. Wij woonden op dat moment in een eengezinswoning en zijn toen op zoek gegaan naar een grotere woning voor ons uitbreidende gezin.

Uitdagingen Gezinshuis Haggenburg

Tamara en Dennis zetten zich enorm in om alle meiden een liefdevol en veilige thuisbasis te bieden. Het gezin heeft dan ook als motto ‘Accepteer iedereen zoals ‘ie is en ben lekker jezelf’. Ondanks het feit dat de meiden zich thuis voelen en het enorm gezellig met elkaar hebben zijn er  ook uitdagingen waar je tegenaan loopt als gezinshuisouders. De meiden hebben allen een eigen verhaal en trauma om te verwerken, dit doen ze alleemaal op hun eigen manier.  “Op dit moment zit een van de meiden niet zo goed in haar vel en dit lokt ook gevoelens uit bij de andere meiden. Dit meisje deelt haar trauma met een van de andere meiden en dit zorgt ervoor dat zij zich ook minder goed in haar vel gaat voelen, zo komen ze beiden in een neerwaartse spiraal. Wij zijn met hen in gesprek hierover gegaan dat het heel fijn is dat zij dit met elkaar kunnen bespreken maar het zou ook goed zijn als zij tips met elkaar kunnen delen. Tips over wat hen juist heeft geholpen. Alle meiden hebben namelijk heel veel meegemaakt en door dit steeds op te rakelen zorgt voor extra druk op het gezin,” vertelt Tamara.

Tamara geeft ook aan dat elke keer wanneer er een nieuwe meisje bij komt, dit ook weer zorgt voor nieuwe uitdagingen. “Wij hebben nu de regel dat wij alleen pubermeisjes in huis nemen, en dan bedoelen wij vooral meiden die mentaal ook al in de pubertijd zitten, hier zit namelijk onze kracht. Wij hebben dan ook een lange matchingstraject, naast het traject van WSGV hebben wij ook een aanvullend traject. Wij gaan bijvoorbeeld graag met de ouders van het meisje in gesprek en kijken waar dat mogelijk we kunnen samenwerken met ouders, omdat de voorkeur uitgaat naar een vrijwillige plaatsing. Verder willen wij ook graag mensen uit de omgeving van het meisje spreken om het kind beter te leren kennen. Wij laten het meisje ook altijd even rondkijken om te voelen of zij het fijn vindt en of het goed voelt. Is zowel het meisje als wij tevreden dan laten wij het meisje één dag en nacht mee draaien en als het voor beiden nog steeds goed voelt, dan kunnen wij overgaan tot plaatsing, aldus Tamara.

Wat is een typische dag bij familie Haggenburg?

“Net zoals in elk ander gezin verschilt dit. Voor de buitenwereld is het een bijzondere situatie, maar voor ons is ons gezin heel normaal. Hoe een dag verloopt is heel erg afhankelijk van of het een schooldag is of weekend, dat is bij andere gezinnen ook niet anders.

Om een beetje structuur te geven hebben wij afgesproken dat wij op een doordeweekse dag met zijn allen om 8:00 uur ontbijten, maar mocht het de meiden niet uitkomen omdat zij bijvoorbeeld later beginnen op school (zitten op de middelbare school) is het ook geen probleem. Al moet ik zeggen dat zij het gezellig vinden en daarom vaak toch naar beneden komen. Op donderdag is een vaste kamer poetsdag, dan ruimt iedereen haar kamer op, bed verschonen, poetsen, en kijken wij of het allemaal goed is gegaan. In het weekend hebben wij geen gezamenlijk ontbijt. Avondeten is meestal tussen rond 17:45 uur. Dat is vaak een heel gezellig moment met elkaar. Elk laatste weekend van de maand zijn de meiden in het eigen netwerk en dan hebben wij het weekend voor onszelf.

Het is veel wat ik doe, al hebben de meiden dit vaak niet door, maar ik doe het graag. Dit is ons gezin. Dit voelt zo goed dat het niet voelt als werk en dat willen wij nog jaren blijven doen.”