“Mijn naam is Lennie van den Herik. Ik ben 47 jaar, getrouwd, en al vijftien jaar actief als pleegouder. Van oorsprong ben ik OK-assistent, maar met de opvang van pleegkinderen en een zoon met ASS die ouder werd en meer aandacht vroeg, vond ik dat steeds lastiger te combineren. Vanuit het pleegouderschap begon ik toen met het idee te spelen om een gezinshuis te beginnen. Mijn man zag het echter niet zitten om zich daar fulltime mee bezig te houden dus zette ik dit plan on hold.”
“Mijn zoon Cristian (nu bijna 22) zei wel altijd ‘Mam, als ik ouder ben gaan wij dit samen doen’. Hartstikke leuk natuurlijk, maar hij was nog jong en moest ook nog een opleiding doen. Een paar jaar terug heeft hij inderdaad zijn MBO-opleiding begeleider specifieke doelgroepen afgerond. Kort daarna vond hij een baan als begeleider bij een gevangenis. Maar tijdens coronatijd opperde hij weer om samen een gezinshuis te beginnen. Zo is dat balletje uiteindelijk gaan rollen.”
“Ik vond hem zelf misschien nog steeds wat jong op dat moment en dacht dat zijn leeftijd hem in de weg zou kunnen zitten. Maar hij heeft zelf contact opgenomen met gezinshuis.com en de contactpersoon daar ging er eigenlijk heel open in. We zijn toen gescreend en hebben alles heel rustig aangepakt, stap voor stap. Voor elk gesprek en elke assessment zijn we met vlag en wimpel geslaagd en uiteindelijk volgde het positieve advies van gezinshuis.com. Zo is gezinshuis Jah-Lia geboren.”
“Jah-Lia was het eerste crisispleegkindje van mijn man en mij. Een meisje van zeven maanden oud dat dusdanig mishandeld was dat ze er een zware meervoudige handicap aan overhield. Het was een crisisplaatsing en ze is uiteindelijk vier maanden bij ons geweest voor ze naar een heel fijn, perspectiefbiedend gezin kon. Hier is ze op een leeftijd van veertien maanden overleden. Zij heeft zoveel indruk op mij gemaakt, dat we ons gezinshuis naar haar hebben vernoemd.”
“Wat voor ons werkt is onze bijzondere combi van leeftijd en ervaring. Het is natuurlijk duidelijk dat ik écht de moeder ben. En ik draai ook al even mee, dus ik kan op die ervaring terugvallen. Cristian heeft vanzelfsprekend een hele andere positie in ons gezinshuis. Hij heeft een frisse blik. We proberen daar zoveel mogelijk gebruik van te maken en dat werkt heel fijn.”
“Op dit moment hebben we naast onze twee pleegkinderen vijf gezinshuiskinderen in de leeftijd van drie tot vijftien. In principe focussen wij ons als gezinshuis op kinderen boven de negen jaar met hechtings- en traumaproblematiek, maar uiteindelijk is het voor ons het belangrijkst dat deze plek echt past bij een kind. We wijken hier dus ook wel eens van af. Bij ons ligt de focus namelijk écht op de kinderen. Iedere beslissing en iedere stap die we nemen doen we in het belang van onze pupillen. Het is dan ook heel fijn om te zien wat je voor zo’n kind kunt betekenen. Dat maakt dit werk ook zo leuk: Elke dag op een andere manier kunnen helpen en begeleiden, en aan het einde van de dag kunnen terugkijken op de kleine (maar soms ook grote) overwinningen.”
