Mijn naam is Marcella, ik ben 16 jaar. Momenteel studeer ik Helpende Zorg en Welzijn, en na deze opleiding wil ik verder met de opleiding Kindprofessional Onderwijsassistente. Ik woon bij mijn tante en oom in een netwerkpleeggezin. Voor mij voelt het niet als een pleeggezin, omdat ik hier vroeger altijd al regelmatig kwam.  

Ik woon bij mijn tante en oom en dat voelt als thuis 

“Ik woon in een netwerkpleeggezin, bij mijn tante Rachel en oom. Voor veel mensen klinkt ‘pleeggezin’ zwaar. Maar voor mij voelt dit niet als een pleeggezin. Ik kwam hier vroeger regelmatig over de vloer. Dus toen ik hier kwam wonen, voelde dat vertrouwd. Het was niet helemaal nieuw. 

Tot mijn dertiende woonde ik thuis, maar dat ging niet goed. Mijn ouders gingen uit elkaar in een vechtscheiding. Daarna woonden we nog bij een andere tante, maar ook dat liep verkeerd. Ik werd samen met mijn zusje opgenomen in een groep in Teteringen, via Sterk Huis. 

Daarna werd ik overgeplaatst naar Goirle, maar daar werd het onveilig door familie-invloeden. Uiteindelijk ben ik anoniem geplaatst bij Fier in Leeuwarden. Daar heb ik 1,5 jaar lang intensieve behandeling gehad en 27 trauma’s verwerkt. Het was zwaar. Maar ik heb er hard voor gewerkt, en ik ben trots op wat ik heb bereikt. 

Toen de behandeling klaar was, wilden ze me in een gezinshuis plaatsen in Zeeland. Maar ik wilde terug naar mensen die ik kende. Zo kwam ik terecht bij mijn tante en oom, waar ik nu al ruim 1,5 jaar woon”, zegt Marcella. 

Het moeilijkste? Het afscheid van mijn broertje en zusjes 

“Het moeilijkste moment in die hele periode was misschien wel toen we ineens van elkaar gescheiden werden. Van de ene op de andere dag woonde ik niet meer samen met mijn broertje en zusjes. Dat vond ik echt zwaar. We waren altijd samen, en toen ineens niet meer. Een van mijn zusjes woont nu in een gesloten groep, mijn andere broertje en zusje in een pleeggezin. Ik zie ze gelukkig nog wel, en ik zie dat het goed met ze gaat. Maar het blijft moeilijk dat we niet meer onder één dak wonen”, vertelt Marcella. 

Ik kan hier mezelf zijn 

Marcella: “Wat voor verschil het leven in een pleeggezin maakt? Hier heb ik rust en regels. Thuis waren er geen duidelijke afspraken. Soms meldde mijn moeder me ziek zodat ik op mijn broertje en zusjes kon passen. Naar school gaan was geen vanzelfsprekendheid. 

Nu heb ik structuur. Ik weet waar ik aan toe ben. Op schooldagen gaat mijn telefoon om tien uur uit, in het weekend om half twaalf. Dat klinkt klein, maar het helpt me. Mijn slaapritme is terug, ik kan naar school, ik hoef niet meer te zorgen, ik mag gewoon kind zijn. 

En misschien nog belangrijker: ik voel me veilig. En dat heb ik lang niet gevoeld”. 

Ik mocht meteen m’n kamer eigen maken 

“De eerste dag dat ik hier kwam wonen, heb ik meteen foto’s op m’n deur geplakt. Ik wilde dat het echt míjn plekje werd. En dat hielp. Als je kamer veilig voelt, voel jij je dat ook sneller. Mijn tante en oom gaven me daar de ruimte voor. En dat was zó belangrijk. 

Ik had ook al een goede vriendin hier in de buurt. Zij hielp me om me thuis te voelen en nam me op in haar vriendengroep. Daardoor was het wennen veel makkelijker”, vertelt Marcella. 

Een pleegkind is niet alleen een rugzak 

Marcella: “Sommige mensen denken: ‘een pleegkind? Dat is ingewikkeld, die heeft een rugzak.’ Maar daaronder zit een mens, een jongere, iemand met hoop, talent, verdriet, kracht.
Ik heb mijn rugzak niet ontkend, ik heb er 1,5 jaar keihard aan gewerkt. En ik ben zoveel meer dan dat”. 

Wat ik wil zeggen tegen toekomstige pleegouders: 

“Je hoeft niet perfect te zijn. Wat een jongere nodig heeft, is een stabiele, veilige plek. Iemand die er gewoon is, die luistert, grenzen stelt, en ruimte geeft. Dat heeft voor mij alles veranderd”, aldus Marcella. 

Wil jij als pleegouder ook het verschil maken voor een jongere? Weet dan: het begint bij gewoon er zijn.

Wil je ook van een ervaren pleegouder horen hoe het is om pleegouder te zijn? Meld je aan voor onze informatieavond.